Goed zorgen voor jezelf: ervaringen van een verpleegkundige
Om goed te kunnen zorgen voor een ander, moet je ook goed zorgen voor jezelf. Nu de piek van de coronacrisis achter ons ligt, ziekenhuisopnames blijven afnemen en bezoekregelingen zijn versoepeld, deelt een zorgprofessional hoe hij de afgelopen maanden heeft beleefd.
Elke dag, 24/7, acute situaties
Fardad is verpleegkundige op de longafdeling bij een streekziekenhuis in Amstelveen, waar hij met COVID-19 besmette mensen heeft verpleegd. Hij gaf zich vrijwillig op om diensten op de COVID-afdeling te draaien. “Het was een gekke en bijzondere tijd, waarin ik veel heb geleerd en gezien. Soms kwamen mensen doodziek binnen, soms zagen ze er helemaal niet ziek uit. Dat is het enge aan dit ziektebeeld. Het ene moment kon je gezellig kletsen met iemand, het volgende moment konden ze zomaar instorten en moest je vol aan de bak om hun leven te redden.”
Dat doet iets met je als verpleegkundige. “Natuurlijk ben je opgeleid en getraind voor situaties als stervensbegeleiding en acute situaties,” zegt hij. “Maar dat komt ‘normaal gesproken’ niet zo vaak voor. Nu had je elke dag, 24/7, te maken met acute situaties. Mensen die kwamen te overlijden, soms op een hele nare manier. Dat heeft me wel getekend. Je voelt je machteloos. Je wil alles doen voor de patiënt. De angst die je in hun ogen ziet, wegnemen. Maar je kunt alleen zo goed mogelijke zorg leveren.”
Advies aan collega's
“Het werk vraagt dan veel van je,” erkent Fardad. “Ik werkte in een jong team dat er echt was voor elkaar. We vingen elkaar op, konden goed bespreken waar we mee zaten, bijvoorbeeld na een heftige ervaring, en werden hecht. Verder had ik veel steun aan mijn vrouw en kleine. Thuis spraken we niet over corona, en de tv bleef uit. Ik zocht zoveel mogelijk afleiding.”
Dat is ook het advies aan collega’s die te maken hebben met heftige ervaringen. “Ga na je dienst samen zitten en evalueer je dienst. Uit frustraties of gevoelens die je ervaart. Zorg dat je blind op elkaar kunt vertrouwen. Want hoe iemand reageert, verschilt per persoon. Let op de collega’s die stil zijn. Zij zijn waarschijnlijk geen praters. En: geef op tijd aan als het niet meer gaat. Je bent geen mislukkeling als je niet meer kan. Stop juist liever op tijd dan maanden thuis te zitten met een burn-out. Niet fijn voor je collega’s, maar ook niet voor je gezin en jezelf.”
Naast de impact van werken op een COVID-afdeling, bracht het hem ook iets: “De impact was en is er. Maar ik besef nu nog beter dat je van het leven moet genieten. We hebben geen garantie dat we 100 jaar worden. Ik heb veel jonge patiënten zien overlijden. Dat beeld zal me altijd bijblijven. Maar ik probeer bewuster te zijn van het leven en veel tijd met mijn dierbaren door te brengen, iets wat je normaal gezien misschien al snel voor lief neemt.”
Bron: PZNL