Blog Carend: Trudy, een ode aan iedereen die zich inzet voor palliatieve zorg, specifiek de vrijwilligers thuis en in het hospice

‘Trudy’, zegt ze als ze me een hand geeft. ‘Ga zitten.’

“Ik ben vrijwilliger hier”.

Ze zit aan een grote houten tafel met zeker tien beklede stoelen in een ruimte die ze de ‘huiskamer’ noemt. Er staan grote, diepe banken in de hoek. Ik was hier al wel geweest, maar niet eerder ’s avonds en pas nu valt me echt de warmte op: de kamer baadt in sfeerlichting vanuit alle hoeken, waardoor het niet ingewikkeld is om je snel op je gemak te voelen.

Voor Trudy ligt een trui die driekwart af is. Terwijl ik ga zitten, werkt ze gedisciplineerd door en ik kijk geïntrigeerd naar elke omhaal die ze maakt; het is indrukwekkend met welke precisie en snelheid ze uit vele draden dit kunstwerk maakt. ‘Voor mijn kleinzoon’, glimlacht ze. Er staat een kerstman op.

‘Zo’, zegt ze. ‘Jij bent een van haar zonen’, terwijl ze doorgaat met haar breiwerk. ‘Ja, zeg ik, de jongste.”

Maar ik wil eigenlijk niet praten. Het liefst wil ik keihard schreeuwen. Er schieten tranen in mijn ogen, als ik me verontschuldig, omdat Trudy voor mij wildvreemd is. Ze is helder: “Laat het lekker gaan, jongen. Kan jou het schelen!. Wil je een wijntje, want dat jankt vaak wat makkelijker.” Zonder mijn reactie af te wachten, plant ze een wijnglas voor me en met harde klokgeluiden schenkt ze die in. “Zo.”

In een kamer verder in de gang ligt mijn moeder al een paar dagen op sterven. Vanavond waak ik even een uurtje alleen, omdat de rest douchen is. Ik ben blij dat ik even stoom kan afblazen, want de eenzijdigheid van het afscheid was me zojuist ineens overvallen. 

Lees dit hele verhaal op https://carend.nl/blog/trudy