Arts. Blog van Christiaan Rhodius, arts palliatieve geneeskunde
‘Moet toch gek zijn om als arts hier te werken,’ zegt Inge lachend vanuit haar bed. ‘Je geneest niets en een dokter moet toch beter maken.’
Ik schuif wat op mijn stoel naast haar bed…
Ik ben terug van vakantie en spreek haar voor de tweede keer. Voeding krijgt ze via haar bloedvaten. De grote zak met voeding hangt naast het hoofdeinde. We hebben net uitgebreid gesproken over de voeding, afscheid nemen en sterven.
‘Puur kunstmatig, maar ik hecht er wel aan. Wil nog afscheid kunnen nemen van mijn dierbaren.’ Haar telefoon piept van binnenkomende appjes. ‘Moet het contact beperken. Collega’s hoef ik niet meer te zien. De laatste dagen zijn voor mijn man, kinderen en naasten.’
‘Begrijp dat je zaterdag in het Trefpunt van Bardo met naasten afscheid neemt.’
‘Ben er helemaal klaar voor, mooie ruimte. En natuurlijk ook gemakzucht.’ Ze lacht uitbundig en haalt haar schouders nonchalant op. ‘Steeds mensen twee aan twee naast je bed wordt ook zo’n droeve bedoening. Nu kan er onderling ook nog wat gesproken worden. En over iets anders dan alleen mijn dood.’
En richting het einde van het gesprek komt dan haar opmerking over mijn rol als arts.