Goed slechtnieuwsgesprek; begin van een goed levenseinde
Marianne de Visser (66) is neurologe. Ze heeft talloze patiënten moeten vertellen dat ze een erfelijke, onbehandelbare spierziekte hadden. Dus weet ze als geen ander: een goed slechtnieuwsgesprek is het begin van een goed levenseinde.
‘We hebben onderzoek gedaan en alles bekeken en ik vind het verschrikkelijk, mevrouw, meneer, dat ik bij u de diagnose ALS moet stellen.’ Door schade en schande heeft ze moeten leren, zegt ze, dat dit de beste manier is. Niet eromheen draaien. Niets verhullen of verzwijgen. De klap meteen uitdelen. En dan wachten, want nadere informatie komt op dat moment maar zelden binnen
Een goed slechtnieuwsgesprek is het begin van een goed levenseinde . Dit wil ze bij haar afscheid graag nog een keer gezegd hebben. „Als je het niet goed doet, kunnen mensen zich van je afkeren. Ze worden boos, ze gaan zich verzetten. Mensen eisen duidelijkheid, en ze hebben gelijk. Ze willen de regie houden.” En dan? Wat doen mensen als ze horen dat ze ALS hebben? Storten ze in?
„Niet in de spreekkamer. Niet zichtbaar. Vaak is het een bevestiging van wat ze al vermoedden, met de hulp van dokter Google. Mensen voelen het haarfijn aan als iets echt niet klopt, als ze de sleutel in het slot niet meer omgedraaid krijgen terwijl ze geen pijn hebben.” Bron NRC. Lees hier het hele artikel
Lees ook