Sinds wanneer zit je bij de PNraad?
“Voorjaar 2025.”

Welke ervaringen neem je mee in de PNraad?
“Mijn oma overleed in 1973. Ze stierf in haar eentje, voor mijn gevoel keek niemand naar haar om. Die eenzaamheid maakte diepe indruk op me. Het deed me beseffen hoe belangrijk het is om goed begeleid te worden in de laatste levensfase.

Ik ben gaan werken als tekstschrijver, schreef voor organisaties op het gebied van gezondheidszorg. Ook was ik betrokken bij het Netwerk Palliatieve Zorg in mijn regio; binnen een werkgroep spiritualiteit las ik samen met een aantal geestelijk verzorgers mee met lesmateriaal voor verplegenden en verzorgenden. Ik was enorm onder de indruk hoeveel er mogelijk was in de palliatieve zorg. Waarom kreeg niet iedereen dat aangeboden?  

Palliatieve zorg bleef me bezighouden. Ik deed een opleiding stervensbegeleiding, wilde in een verpleeghuis werken. Dat lukte op dat moment niet, maar achteraf vraag ik me af of ik daar al aan toe was. Ik was jong, had zelf nog veel te verwerken. Voor stervensbegeleiding moet je wel een beetje stevig in je schoenen staan. Ik heb een tijd vrijwilligerswerk gedaan bij de VPTZ. Ik verwachtte diepgaande gesprekken aan een sterfbed, maar weet je, eigenlijk gaat het vooral om er zijn. Aanwezig zijn, opmerkzaam zijn. Zo kun je het laatste stukje wat lichter maken.

Vorig jaar heb ik mooie gesprekken gevoerd met een vriendin met uitgezaaide longkanker. Het heeft iets intiems, die laatste periode. Alle opsmuk valt weg. Zij had in het ziekenhuis de bekende zin te horen gekregen: We kunnen niets meer voor je doen. Hoe kan dat toch? Samen gingen we op zoek naar wat er mogelijk was aan palliatieve zorg, maar we konden het eigenlijk niet goed vinden. Toen ontwaakte het opnieuw bij me: hier wil ik iets mee.”

Waar wil je je voor inzetten?
“Vanuit mijn ervaring als tekstschrijver kan ik denk ik goed meelezen en meedenken met allerlei teksten. Ik vind het heel belangrijk dat de palliatieve fase onderwerp van gesprek is. Dat de zwaarte er een beetje af gaat. Veel mensen denken dat in de palliatieve fase de dood heel snel komt, maar dat hoeft niet. Hoe je proces er ook uitziet, er is van alles mogelijk aan behandeling of ondersteuning. Op alle vlakken: lichamelijk, psychisch, sociaal en spiritueel.”