Moeilijk, moedig en blij
Het verhaal van Jacomijn Wittenberg-van Geest, manager zorg bij Hospice de Wingerd:
'Afgelopen week mochten we samen een bijzonder mooi afscheid mogelijk maken voor een echtpaar. Het echtpaar was meer dan 50 jaar samen. Beiden een zelfstandig leven samen, zonder kinderen, doorgebracht. De man van dit echtpaar overleed na een periode van ernstig ziek zijn.
De laatste week van hun leven samen, brachten zij door in ons hospice. Totaal niet de situatie en de plaats die zij voor ogen hadden gehad bij het denken aan ‘het einde’. Maar op alle dimensies was het in de voorgaande tijd zo complex geworden dat beiden inzagen dat het ‘zo’ niet verder kon gaan. Samen met meneer, mevrouw, de wijk-, oncologieverpleegkundige, huisarts en ‘het hospice’ werd opgetrokken en gekomen tot het besluit naar het hospice te gaan.
Hoe moeilijk en dus moedig is het om het vertrouwde huis te verlaten, wetende nooit meer, of nooit meer samen, daar nog terug te komen. Hoe moeilijk en dus moedig is het om toe te geven dat de last te zwaar is, om de zorg uit handen te geven, om ontzorgd en verzorgd te willen worden. Een grote last viel van de schouders van beiden nadat zij in het hospice waren gekomen. Er ontstond langzaam rust. Er ontstond vertrouwen want er was altijd iemand in de buurt om te handelen, te zorgen en te luisteren. Alles was gezegd en er was tijd om te vertellen…
Toen na een kleine week duidelijk was dat de man in de fase van het sterven was gekomen besloot de vrouw niet meer naar huis te gaan. De laatste nacht samen, heeft het echtpaar naast elkaar, slapend, doorgebracht. Heel voorzichtig liep de nachtverpleegkundige de kamer van hen binnen en deed wat nodig was. Het ontroerde haar om het echtpaar hand in hand, ontspannen te zien slapen. Kort na dit bijzonder mooie beeld overleed de man.
De echtgenote verontschuldigde zich de dag van het overlijden meerdere malen vanwege het feit dat lachte en dat zij BLIJ was; blij dat zij er kon zijn voor haar man, blij dat zij samen gekozen hadden toch naar het hospice te gaan, blij met alle zorgen voor beiden en opgelucht dat aan HUN lijden een einde was gekomen!'