‘Ik ben een soort kameleon; ik vorm en kleur mij naar de situatie’

Bianca waakt bij terminaal zieke mensen in hun eigen vertrouwde omgeving. Luisteren, praten en jezelf inleven in een ander is een belangrijk onderdeel van haar werk.

‘Als ik ergens binnenkom, is alle hoop op een mogelijke behandeling voorbij. Dat geeft andere gesprekken. De naasten praten nog wel eens over hoe het allemaal zo gekomen is, wat er geprobeerd is, welk traject eraan voorafgegaan is. Maar de cliënt zelf is daar niet meer mee bezig. Als ik ’s nachts bij iemand waak en het is stil geworden, komt soms de vraag:  Dus ik ga dood? Dat beantwoord ik dan bevestigend. Vaak komt daarna de vraag:  Maar hoe lang duurt het dan nog voordat ik dood ga? Ik zeg dan dat het einde van het leven op dezelfde manier verloopt als een bevalling, bij iedereen is dat anders en het laat zich moeilijk voorspellen. Dit antwoord vinden de meeste mensen prettig.

Er zijn mensen die ‘s nachts met mij hun zorgen delen. Overdag gaan de gesprekken meestal over de ziekte, pijnbestrijding en over de zieke zelf. Terwijl degene om wie het gaat zelf ook bezig is met hen die achterblijven. Ze vertellen dan dat ze zich daar soms zorgen over maken. Daar is ’s nachts ruimte voor om over te praten. Ik ben een soort kameleon, ik vorm en kleur mij naar de situatie. Geen mens is hetzelfde, geen huishouden is hetzelfde en geen gesprek is hetzelfde. Ik probeer me aan te passen en te kijken wat er op dat moment nodig is om rust te bieden. Soms kun je een gesprek niet meer voeren omdat dit niet meer mogelijk is. Door dan bij iemand te zitten, iemand te ondersteunen als dat nodig is, of een blik te geven dat je de persoon nog ziet; dat is het meest waardevolle wat ik op dat moment kan doen. Ook al is dat zonder woorden.’