Rode rozen en paarse distels
De folders met plantjes en tuinmeubilair vallen op de deurmat. Lentekriebels! Een nieuwe lente, een nieuw begin. Zin in de zomer! Zo proberen de reclamemakers ons te verleiden. De eerste bloemknopjes kruipen uit de ogenschijnlijk dode takken en de vogels lijken iedere ochtend te repeteren voor een welkomstlied. Mijn beste vriendin Anna kan er nauwelijks van genieten.
Anna’s moeder is pas overleden. En vooral de manier waarop zij de laatste periode van haar leven heeft doorgebracht maakt haar erg verdrietig. ‘Ik weet hoe anders het had gekund’, vertelde ze. ‘Maar praten over de naderende dood was en is taboe. Mijn zus en broer schuiven van nature lastige zaken graag voor zich uit. Als het slechter ging met mamma, was het volgens hen aan de huisarts om ervoor te zorgen dat ze zo lang mogelijk behandeld werd. Punt uit.’
Ik voel met haar mee. Hoe anders is dat bij ons thuis. Mijn vader en moeder die het onderwerp ‘dood’ nooit hebben gemeden. Die met de huisarts openlijk praatten over hun levenseinde. Daar bespraken ze of ze wel of niet gereanimeerd willen worden. Ik weet nog dat mijn vader ooit gezegd had dat hij geen chemotherapie wilde als er kanker zou worden geconstateerd. Maar toen hij kanker kreeg, dacht hij daar toch anders over. Ook toen bood de huisarts een luisterend oor. Het maakt het gesprek zoveel gemakkelijker als je al eerder hebt gesproken over de dood als onderdeel van het leven.
Mijn vader is in alle rust overleden. We waren er goed op voorbereid en hebben met het hele gezin afscheid genomen. Het was een mooi afscheid. Ik weet nog dat mijn zus zei: ‘Opa en oma kijken uit naar je komst’. Dat vond ik een mooie gedachte. Mijn vader die als een kind door zijn ouders werd ontvangen.
Onbewust werken de tuinfolders op mijn gemoed. Ik heb ineens de behoefte om naar het graf van mijn vader te gaan. Even later fiets ik door het dorp met twee levensboeketten. Eentje voor mijn vader en eentje voor Anna. Boeketten met rode rozen en paarse distels. Symbolisch voor het leven. Het leven is niet altijd gemakkelijk, maar juist het delen van vreugde en verdriet kan voor onvergetelijke levensmomenten zorgen.
