Palliatieve en terminale zorg, je kunt het maar één keer doen
Anke Giesen is oncologieverpleegkundige met aandachtsvelder palliatieve zorg in de thuiszorg bij Careaz
De afspraak voor het interview is op het laatste moment verplaatst. Anke wilde naar de uitvaart van haar cliënt; een jonge vrouw die overleden is aan kanker. Op de dag dat deze vrouw euthanasie zou krijgen en ze die ochtend het laatste contact hadden, kwamen bij Anke de tranen. ‘Ik ben wel professioneel, maar ik ben geen robot.’ Gelukkig zijn daar dan de collega’s om haar op te vangen: bij Careaz en ook de collega verpleegkundigen in het Slingeland ziekenhuis en in het Streekziekenhuis Koningin Beatrix. ‘De samenwerking in de regio is goed, je kunt op elkaar terugvallen. En het is ook fijn om bijvoorbeeld allemaal met dezelfde infuuspompen te werken.’
Contact met familie
Na een overlijden gaat Anke altijd naar de condoleance of in het geval van intensief contact naar de uitvaart. Dat doet ze ook om de begeleiding voor zichzelf goed af te sluiten. Na een aantal weken neemt ze nogmaals contact op met de familie om te horen hoe het gaat.
Haar motto is: ‘Palliatieve en terminale zorg, je kunt het maar één keer doen. In het bijzonder voor familie is het heel belangrijk dat de laatste fase goed verloopt. Als ik familie vroegtijdig en goed informeer over wat er komen gaat, dan voorkomt dat paniek en is er rust. Dan kunnen we kijken naar wat in deze fase belangrijk voor iemand is. In nieuwe situaties probeer ik als eerste mensen te leren kennen, vertrouwen op te bouwen en in gesprek te gaan. Wat wil iemand allemaal nog? Wat is haalbaar? Soms is in gesprek gaan te confronterend. Ik ga toch nog lang niet dood!’
Praten over de dood versnelt niet het sterven
Anke stimuleert mensen om het er eens over te hebben met de partner of met de kinderen. Meestal zijn mensen er zelf al mee bezig. Het valt Anke op dat juist jongere mensen hun ziekte vaak goed onder ogen kunnen zien en er in kunnen berusten dat het einde nabij is. Haar belangrijkste tip is: ‘luister naar de cliënt en familie, kijk goed wat hen bezighoudt en sluit daarbij aan. Blijf jezelf, ondersteun mensen en verwijs naar andere mogelijkheden. En bedenk: praten over de dood versnelt niet het sterven, maar maakt het wel gemakkelijker.’
