Morgen ga ik het zeggen. Echt.

‘Mama, we kunnen papa toch uit liefde laten gaan?’ De hele week al oefen ik deze zin. Eerst zachtjes tijdens het eten koken. Maar nu hardop in de auto terwijl ik mezelf zie in de achteruitkijkspiegel. Ik moet met mijn moeder praten, dit is geen leven voor mijn vader.

Papa is al langer vergeetachtig. ‘We vergeten allemaal wel eens wat’, zegt mijn moeder. Maar er was toch even paniek toen hij met een verwarde blik thuis kwam. Hij was zijn pincode zomaar ineens vergeten en had geen geld kunnen pinnen. Bij binnenkomst struikelde hij, tot overmaat van ramp, ook nog over het vloerkleed. Een ongelukkige val die voor de huisarts aanleiding was voor een verwijzing naar het ziekenhuis.

Daar werd mijn vader gezien door de professionele ogen van de zorgverleners: Als een kwetsbare oude man, een hartpatiënt die diverse medicijnen slikt, vergeetachtig is en wiebelig op de benen staat. Hij werd gescreend en er werd ons gevraagd of we al eens over zijn laatste levensfase hadden nagedacht of gesproken. Mijn moeder reageerde alsof zijn doodvonnis werd uitgesproken.

Inmiddels zijn we twee weken verder en het herstel verloopt moeizaam, hij gaat zichtbaar achteruit. Mijn vader heeft de vraag over zijn levenseinde heel goed meegekregen. Hij begrijpt dat hij na reanimatie een kleine kans heeft tot overleven. En, als hij al overleeft, zeer 
afhankelijk is van zorg. Mijn moeder wil er niks van weten. ‘Dat kunnen ze wel zeggen, maar dat weet je nooit zeker’, beweert ze. ‘Erover praten maakt het alleen maar erger. 'Het is de goden verzoeken’, foetert ze.

Mijn lieve ouders, die altijd zo vol vertrouwen waren in de kennis en kunde van hun huisarts, voelen zich onthand. Papa die wel wil gaan als het zijn tijd is en mama die steeds herhaalt dat ze hem niet wil missen. Op dat moment kleurt de avond blauw, de sirene scherpt mijn gedachten. Ik wijk uit voor de ambulance en prevel een schietgebedje. ‘Niet mijn vader. Niet nu!’ Morgen ga ik het zeggen. Echt. ‘Mama’, hoor ik mezelf keihard door de sirenes heen roepen ‘we kunnen papa toch uit liefde laten gaan...!’