Knopen tellen

Fleur was vijftig jaar geworden. Wat hebben we gelachen om de foto’s en de verhalen van vroeger. Het verhaal over knopen tellen is zo’n verhaal. In onze puberteit telden we onze knopen ja-nee-ja-nee-ja! De ja of nee van de laatste knoop gaf het bevrijdende antwoord op onze ingewikkelde puberproblemen. Gelukkig wisten we vaak al bij voorbaat de uitslag. Een traditie die we jaren in stand hielden. Heerlijk onbezorgd tot dat ene telefoontje. Fleur klonk anders. ‘Ik ben eruit gepikt. Uit de borstbus. Het is niet goed.’ Ik hoorde mezelf met kloppend hart tegen haar praten. Moed inspreken. Zeggen dat borstkanker goed, echt heel goed te genezen is. Vroeg of we wat af konden spreken. Nee, niet bij haar thuis, ook niet bij mij. Ik stelde voor om een stukje te gaan lopen. Te gaan picknicken. Net als vroeger. Dacht ik. Zei ik niet. Dacht zij ook. Zei zij niet. Natuurlijk wist ik dat wel. Wisten we dat van elkaar.

Daar lagen we languit. Op een geblokt kleed. We keken naar de lucht en zagen ons leven in de tekening van de wolken aan ons voorbij trekken. Om de beurt haalden we herinneringen op. Ook over de moeder van Fleur die in het ziekenhuis gestorven is aan de gevolgen van borstkanker. ‘Wat een afschuwelijke periode was dat. De spoed waarmee ze op het laatste moment naar het ziekenhuis werd gebracht, de belastende onderzoeken en behandelingen. De specialisten die alles uit de kast haalden. En waarom...’ denkt Fleur hardop.

‘We wisten allemaal dat mama zou overlijden, maar er viel niet over te praten. Hoe fijn had het kunnen zijn als ze rustig thuis had kunnen sterven. In haar eigen, vertrouwde omgeving. Dan hadden we nog een paar dagen met elkaar kunnen genieten. Ik had haar nog zo graag willen voorlezen, samen met haar naar muziek willen luisteren, haar hand vast willen houden. Ik denk dat zij dat ook graag had gewild.’ 

Ik draai me naar haar toe en zeg: ‘Fleur, is dat wat je wil als het niet goed met je gaat? En zeg je dat tegen me, zodat ik me daar sterk voor maak?’ Ze knikt bevestigend. ‘Dat doe ik’, bezegel ik mijn belofte met een zoen. ‘Maar zover is het nog lang niet. Kom, we klinken erop met bubbels.’ Fleur lacht: ‘Mag dat wel nu ik borstkanker heb?’ Bij gebrek aan knopen om onze beslissing te onderbouwen, besluiten we de blokjes van het picknickkleed te tellen. Met een glas in de hand, want ook nu weten we de uitslag al. Het wordt een ja!