Hoe het Praktijkteam Palliatieve Zorg kan helpen: een casus
Wat kan Praktijkteam Palliatieve Zorg betekenen? Oncologieverpleegkundige Bea van Stappershoef vertelt waar haar terminale cliënt tegenaan liep en hoe het Praktijkteam Palliatieve Zorg haar hielp. 'Van de gemeente moet ze maar gewoon verhuizen. Terwijl, daar heeft ze geen tijd en energie meer voor.'
‘Als oncologieverpleegkundige in de eerstelijnszorg begeleid ik een vrouw van begin vijftig, die longkanker heeft en sinds kort weet dat ze uitbehandeld is. Eerder kon zij niet vooruit kijken of praten over haar wensen rondom een eventueel levenseinde. Pas toen zij hoorde dat zij uitbehandeld is, kon ze nadenken over de verschillende scenario’s.
Zij woont alleen, in een appartement in een klein complex. Ze moet twee trappen op om bij haar woning te komen. Ze heeft een klein sociaal netwerk. Ze wil graag zo zelfstandig mogelijk blijven; zelf haar hond uitlaten, een boodschap doen of ergens een kopje koffie drinken. Geen grote wensen, gewone dagelijkse dingen.
Sinds twee maanden heeft ze last van toenemende benauwdheid en wordt het traplopen moeilijker. Daarom heb ik twee trapliften en een scootmobiel bij de gemeente aangevraagd. Ook omdat zij aangaf dat zij graag de laatste fase van haar leven thuis wil zijn, met haar hond. Na een moeilijk leven vindt ze troost, plezier en afleiding in het dier.
Eigen keuze
De trapliften en scootmobiel zijn door de gemeente afgewezen. De gemeente vergoedt geen trapliften in algemene ruimtes. Omdat het voor de gemeente goedkoper is als iemand verhuist, bieden ze een vergoeding aan voor verhuiskosten. Mijn cliënt heeft dit afgewezen en de gemeente stelt dat het daarom haar eigen keus is daar te blijven wonen.
Als je naar de praktijk kijkt, is de verhuisoptie niet reëel. De woningmarkt zit op slot, de ervaring leert dat ook als iemand een urgentieverklaring krijgt, het maanden kan duren voor er andere woonruimte beschikbaar is. Deze mevrouw heeft die tijd niet. Daarnaast is verhuizen een stressvolle gebeurtenis; het kost veel energie omdat er veel geregeld en ingepakt moet worden. Als je al ernstig ziek bent en over weinig energie beschikt, is dit onhaalbaar. Een onkostenvergoeding verandert daar niets aan.
Afloop onzeker
Voor deze mevrouw heb ik uiteindelijk aangeklopt bij het Praktijkteam Palliatieve Zorg. De consulent heeft deze casus geschetst bij het ministerie van VWS. Zij erkennen dat dit een lastig probleem is, maar hebben gevraagd om eerst opnieuw met de gemeente in gesprek te gaan. De consulent probeert dat nu. Dat valt nog niet mee. De afloop is onzeker.
Een schrijnende situatie als deze is niet nieuw. Het wordt alleen steeds urgenter, omdat de woningmarkt zo op slot zit. Als zorgverlener voel ik me machteloos. De gemeente wijst af, punt. Geen vraag, geen gesprek, geen echt ander aanbod. Hierin ervaar ik de tegenstelling tussen onze eigen proactieve blik en planning vanuit de palliatieve zorg – leven aan de dagen toe willen voegen – en de gemeente die vanuit de goedkoopste oplossing denkt. Bij de WMO is ook een blik vanuit het zorgperspectief vereist.’
Lees hier meer over wat het Praktijkteam Palliatieve Zorg voor jou kan betekenen.