Impressie uit CvL Noordwest Veluwe

‘Ik vind het leven verschrikkelijk’. Met deze noodroep (zo klonk het mij althans in de oren), nodigde de vrouw mij uit om met haar hierover in gesprek te gaan. Het is niet de eerste keer in deze tijd van de pandemie dat ik deze of daarop gelijkende woorden hoor.

‘Ik vind het leven verschrikkelijk’.

Met deze noodroep (zo klonk het mij althans in de oren), nodigde de vrouw mij uit om met haar hierover in gesprek te gaan. Het is niet de eerste keer in deze tijd van de pandemie dat ik deze of daarop gelijkende woorden hoor. Problemen, vragen, eenzaamheid, verlatenheid – ze lijken in versterkte mate naar voren te komen gedurende deze tijd. De draagkracht en/of veerkracht is verminderd, de moed om verder te gaan lijkt opgeraakt.    Wanneer ik luister naar de verhalen achter deze uitroep begrijp ik het ook. Hoeveel kan een mens verdragen, en in welke existentiële eenzaamheid moet het doorstaan worden? Ik word geraakt door deze gesprekken – ontregeld soms ook.                                                                                                    

 “Waar heeft u op dit moment het meest behoefte aan? ”: vraag ik de vrouw. Ze antwoordt: “Wees er, luister en neem me serieus, lach met me en drink met me. Wil je thee?”  Ja, graag, ik blijf nog even, zeg ik.  

Thea Kloek  - geestelijk verzorger CvL Eemland en NW Veluwe